Zwykłe ludzkie ułomności

"Uosabiali zwykłe ludzkie ułomności, nieszczęścia, które im się przytrafiały, były zbyt pospolite, niegodne uwagi."

Czym są zwykłe ludzkie ułomności? Czy bieda, alkoholizm, niechciana ciąża mogą naznaczyć nieodwracalnie życie człowieka? Jak głębokie mogą być rany emocjonalnego odtrącenia? Jak żyć, gdy nie widzi się żadnego sensu w swym istnieniu? Megan Nolan z niezwykłą precyzją analizuje mechanizmy rodzinnej dysfunkcji, ukazując, jak pozornie zwyczajne ludzkie słabości mogą prowadzić do tragedii. Megan Nolan jest irlandzką pisarką, krytyczką literatury i publicystką. Za swoją debiutancką powieść "Akty desperacji" została uhonorowana w 2022 roku nagrodą Betty Trask. Jej druga książka "Zwykłe ludzkie ułomności" znalazła się na krótkiej liście nominacji do Nagrody Gordona Burnsa w 2023 roku, a rok później także do Nagrody Encore. To wyjątkowa powieść, która porusza i skłania do refleksji nad własnym życiem.

"Gdy zatapiała się we wspomnieniach była jak jastrząb. Przeczesywała utracone chwile i wieczory, z zachłannością oddając się jedynej rozkoszy, jaka jej pozostała. Pozwalała sobie na to rzadko. Minęło już tyle czasu, że będzie mogła zrobić to jeszcze tylko kilka razy. Nie zawsze zdoła precyzyjnie odtworzyć szybko blaknące faktury i smaki."

Opowieść zaczyna się w Londynie, w latach 90. ubiegłego wieku. Na niewielkim osiedlu Skyler Square ginie dziecko, trzyletnia Mia Enright. Szybko okazuje się, że ostatnią osobą, która była widziana z dziewczynką jest dziesięcioletnia Lucy Green. Policja rozpoczyna śledztwo, na miejscu zjawiają się dziennikarze. W krótkim czasie rodzina Greenów znajduje się w centrum zainteresowania. Temat zaciekawia ambitnego Toma Hargreavesa, który w tej sensacji upatruje szansy na poczytny artykuł. Musi tylko zebrać jak najwięcej informacji o tym zdarzeniu i o rodzinie Lucy. W tym celu umieszcza rodzinę Greenów w hotelu i rozpoczyna własne dochodzenie. Stopniowo odkrywa sekrety i ciche dramaty kolejnych członków rodziny.

"Zdarzały się dni, kiedy budził się i próbował nie pić, i wbrew temu, co mogli sądzić ludzie, czasem mu się to udawało. (...) Czasami nie pił ze względu na niepokojącą dolegliwość, czasami z powodu przygnębienia i wstydu - nie potrafił znieść musli, że miałby wyjść z domu - czasami z braku pieniędzy i bardzo rzadko dlatego, że udało mu się przekonać samego siebie, że trzeba znów spróbować to rzucić."

"Zwykłe ludzkie ułomności" to opowieść o przeciętnej, zwyczajnej rodzinie. Megan Nolan kreśli portret ludzi uwikłanych w sieć własnych słabości, nie oceniając ich, nie poddając krytyce, lecz próbując zrozumieć. Autorka unika sentymentalizmu, zamiast tego tworzy surową i jednocześnie poruszającą historię. Opowiada o decyzjach, które potrafią odmienić życie. Pisze o cierpieniu, o zmaganiu się z problemami finansowymi, o nałogach, o odrzuceniu i o silnej potrzebie miłości i akceptacji. Bohaterowie tej książki to ludzie z krwi i kości, ludzie niejednoznaczni, których los nie oszczędzał. Mierzą się z własnymi demonami i ponoszą konsekwencje swoich czynów z przeszłości. Traumy przechodzą z pokolenia na pokolenie, a decyzje z przeszłości wpływają na losy kolejnych członków rodziny.

"Teraz już wiedziała, że to nie takie proste, że tego, co się zrobiło albo zaniechało, nic nie wymaże, nawet miłość." 

Powieść czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Styl autorki jest oszczędny, ale pełen emocji. To opowieść o tym, jak łatwo jest oceniać innych, nie znając ich historii. Warto zapamiętać nazwisko Megan Nolan, bowiem jest ona uznawana za jedną z najważniejszych pisarek młodego pokolenia w Irlandii. Jej prozę cechuje subtelność i niezwykła dojrzałość emocjonalna. Gorąco zachęcam do lektury!