Ciężar skóry

"Morze lamentuje, bo coś sobie przypomniało albo za czymś tęskni. Coś zobaczyło i chce mu o tym opowiedzieć. Jak wielki to ciężar: widzieć wszystko i pamiętać wszystko, być zawsze."

Małgorzata Rejmer jest uznaną polską pisarką i reportażystką.  W 2009 ukazała się jej pierwsza powieść zatytułowana "Toksymia". W 2013 roku, za reportaż "Bukareszt. Kurz i krew", autorka została nominowana do Nagrody Literackiej Nike. W październiku 2018 ukazał się kolejny reportaż Małgorzaty Rejmer "Błoto słodsze niż miód", za który otrzymała Paszport Polityki w kategorii Literatura. Jej najnowsza publikacja "Ciężar skóry" to powrót do prozy. To zbiór dziesięciu niezwykle przejmujących opowiadań. To proza, której nie czyta się łatwo. Jest przepełniona smutkiem, strachem, samotnością i bólem. Każde z opowiadań stanowi osoby temat, stwarza osobny klimat. Zanurzamy się w tych opowieściach w mroczne głębiny ludzkiej egzystencji. 

"Stężała. Spojrzała w bok i przez chwilę nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Płonące niebo w oddali, a tuż nad ziemią poruszające się jaskrawoczerwone smugi, miedziany blask. Stukot pociągu rozpłynął się już w ciszy. Bez słowa otworzyła drzwi i poczuła wiatr na rozpalonych policzkach."

Małgorzata Rejmer pisze o przemocy domowej, pisze o samotnych, niekochanych dzieciach. Pisze o samookaleczeniach, o braku akceptacji i paraliżującym lęku, który obezwładnia dzień po dniu. Atmosfera tej książki jest ciężka, zagęszczona bólem i poczuciem bezradności bohaterów. Autorka opisuje osoby słabe, dotknięte przemocą, niesprawiedliwością. Są pozostawione same sobie, marginalizowane. Bohaterowie wydają się nie mieć żadnej mocy sprawczej w swoim życiu. Są rzucani przez los w mętne wiry bolesnych doświadczeń. Poddają się temu. I cierpią.

"Przez chwilę miała wrażenie,  że patrzy z góry na tę szczupłą, samotną kobietę, kucającą w bezruchu na środku szlaku, nieopodal krawędzi, za którą rozpościera się oszałamiający bezkres świata, bezmiar możliwości, ograniczony w czasie skończoną liczbą uderzeń jej serca."

Świat ukazany w tych opowiadaniach jest wrogi i nieprzyjazny. Ta książka wywołała u mnie smutek i głęboką refleksję nad życiem i nad tym, co nas wokół otacza. Warto jednak pochylić się również nad taką literaturą. Gorąco polecam!