Ucieczka niedźwiedzicy

"Wpadłam w to życie po uszy i nie czułam już dna pod stopami. Czasami wybór dróg jest pozorny i można zrobić tylko jedną, jedyną rzecz, by przeżyć."

Spotkanie z twórczością Joanny Bator to każdorazowo prawdziwa uczta literacka. "Ucieczka niedźwiedzicy" zawiera zbiór opowiadań, które tworzą niezwykłą mozaikę zdarzeń i postaci. Wszystko łączy się ze sobą w subtelny sposób. W większości bohaterkami opowieści są kobiety. Poznajemy poetkę Mariannę Polną, która postanawia na własnych warunkach rozstać się z życiem. Wychodząc od pierwszego opowiadania, autorka rozplata delikatną nić powiązań. Każda następna historia, splata się z innymi. Powstaje zbiór relacji międzyludzkich. Zbiór pozornie błahych zdarzeń, które łączą w sobie wspólne emocje.

"Woda miała kolor akwamarynu. Powietrze pachniało śniegiem. Wszystko było tak, jak planowałam: cicho i bezludnie, niewiarygodnie pięknie."

Joanna Bator prezentuje nam różnorodne losy kobiet. Poznajemy matkę opiekującą się niepełnosprawnym synem, historię kobiety porzuconej przez męża, starszą panią opiekującą się domem znajomej, niezwykła mistrzynię ceremonii pogrzebowych, dojrzałą kobietę poszukującą idealnego kochanka. Zaglądamy w zapomniane pokoje tajemniczego hotelu Sudety, odwiedzamy cmentarze, wałbrzyskie tunele, rozkoszujemy się pięknem greckich wysp i urokiem polskich wiosek. Wszędzie towarzyszy nam refleksja nad ludzkim życiem, jego celem i sensem, poszukiwanie wolności.

 "Po prostu szłam przed siebie, ani nie bojąc się tej pustki, ani niczego od niej nie pragnąc, aż dotarłam do łąki, która otwarła się przede mną nagle jak morze." 

Bohaterki i bohaterowie opowieści poszukują swego miejsca na ziemi. Wszystkich coś ze sobą łączy. Ulotne chwile, odległe wspomnienia, skrywane tajemnice, ucieczka przed światem. Wszyscy próbują przerwać w tym trudnym świecie, pełnym smutnych, samotnych ludzi. Autorka tworzy niezwykły klimat w swojej twórczości. Wplata elementy realizmu magicznego. W jej opowiadaniach występuje żółw, mówiący po angielsku, tajemnicze licho przynoszące złe wiadomości czy niezwykła niedźwiedzica. 

"Mało pamiętam. Raczej emocje niż ludzi zdarzenia. Samotność, lęk, odrzucenie, to oczywiste, ale też osobliwe poczucie, że nie mam granic, że między mną a światem jest tylko cienka podziurawiona membrana i rzeczy mogą sobie wpływać i wypływać, a ja nie mam nic do powiedzenia."  

Joanna Bator jest jedną z najważniejszych i najbardziej cenionych polskich pisarek, laureatką wielu prestiżowych nagród, w tym Nagrody Literackiej Nike. Jest znawczynią i wielbicielką japońskiej kultury. Ma na swoim koncie takie powieści jak: "Japoński wachlarz", "Piaskowa góra", "Chmurdalia", "Ciemno, prawie noc", "Wyspa łza", "Rok Królika", "Purezento". Dla mnie osobiście najlepszą, najpiękniejszą powieścią jest "Gorzko, gorzko". Bardzo polecam!