Historia zapisana w ciele

 "Każde ciało ma swoją opowieść i swoją historię. Oto są moje, wraz z pamiętnikiem mojego ciała i mojego głodu."

 

Wszystko, co przeżyliśmy i czego doświadczyliśmy zapisuje się w naszym ciele. Ciało Roxane Gay zapisało okrutną opowieść o przemocy seksualnej, oraz o pogardzie i nienawiści do samej siebie. Autorka, by uciec przed cierpieniem zbudowała ze swojego ciała fortecę, która stała się dla niej więzieniem. Więzieniem, z którego nie ma ucieczki. Tak smutnej, poruszającej i wyjątkowej historii nie da się opowiedzieć w kilku zadaniach. Roxane Gay, z odwagą i szczerością odsłania przed nami historię swojego życia. Historię swojego ciała. Rezultatem tej opowieści jest "Głód. Pamiętnik (mojego) ciała". Tę książkę trzeba przeczytać.

 

"Oto książka o moim ciele, o moim głodzie, a ostatecznie - o znikaniu, o zagubieniu i o pragnieniu, o tym, jak bardzo pragnie się być dostrzeżoną i zrozumianą."

 

W wieku dwunastu lat, świat Roxane Gay się zawalił. Nadszedł dzień, który zadecydował o jej losie. Dzień, który grubą kreską rozdzielił jej życie na przed i po. Dzień, który zmienił wszystko, choć dla najbliższego otoczenia nie zmieniło się nic. Roxane była dalej wzorową córką, dobrą uczennicą, kochaną siostrą. Ale nie była już sobą. Utraciła siebie w ciemnym lesie, gdzie w opuszczonym domu doświadczyła zbiorowego gwałtu. Okrutnego, brutalnego, wielogodzinnego gwałtu. Miała dwanaście lat. 

 

To moment, który naznaczył jej życie na zawsze. Ból i cierpienie, którego wtedy doznała, nigdy nie przeminęło. Nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić, co dzieje się z człowiekiem, po takiej traumie. Co może zrobić tak młoda dziewczyna po takich doświadczeniach? Może powiedzieć o wszystkim rodzicom, może zgłosić się na policję i szukać sprawiedliwości, może czekać na ukaranie sprawców, może pójść na psychoterapię i próbować otrząsnąć się z depresji i rozpaczy. Roxane nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Roxane zaczęła jeść. 

 

"Zaczęłam jeść, żeby zmienić swoje ciało. Rozmyślnie. Kilku chłopków zniszczyło mnie tak, że ledwie przetrwałam. (...) Nawet w bardzo młodym wieku wieku rozumiałam, że być grubą oznacza, że mężczyźni przestają cię pożądać, że stajesz się dla nich niegodna nawet pogardy - a na temat ich pogardy już wtedy wiedziałam zbyt wiele."  

 

Tu następuje moment, który po raz drugi, wpłynął nieubłaganie na jej życie. Ta mała, skrzywdzona dziewczynka ukryła się w własnym ciele. Ciele, które w rezultacie ją uwięziło. Początkowo stanowiło barierę ochronną, nie wzbudzało pożądania ani zainteresowania mężczyzn. Przez chwilę czuła się w nim bezpieczna. Ale sytuacja wymknęła się spod kontroli. Ciało stało się balastem, nie do udźwignięcia. 

 

Nadwaga przerodziła się w chorobliwą otyłość. Takie ciało stało się narażone na nowy rodzaj cierpienia. Roxane Gay stała się widzialna. Jej ciało zostało wystawione na publiczną ocenę i pogardę. Bo przecież wszyscy czują się uprawnieni do oceny innych osób. Szczególnie tych, które wizualnie odbiegają do "przyjętych standardów". 

 

"Latami było tak, że jednocześnie istniałam ja, kobieta, za którą się uważałam, kiedy żyłam we własnej głowie, a także kobieta, która musiała dźwigać moje zbyt ciężkie ciało. Nie były tą samą osobą. Nie mogły nią być, bo inaczej nie przetrwałabym tego wszystkiego."

Roxane Gay, obecnie jest znaną amerykańską pisarką, feministką i aktywistką społeczną. Jest wykształconą, inteligentną, aktywną zawodowo kobietą. Bierze udział w konferencjach, spotkaniach autorskich, dysputach społecznych. Jej zdanie liczy się w świecie. Zabiera głos w najważniejszych kwestiach dotyczących praw kobiet, edukacji, literatury czy polityki. Ale wiele osób wciąż widzi tylko jej ciało. Każdego dnia jest narażona na upokorzenia i pogardę. Jej pamiętnik, to opis codziennych zmagań, jak przetrwać.  Jak z godnością przeżyć kolejny dzień. Warto przeczytać ten poruszający zapis. Warto wzbudzić w sobie refleksję na tym tematem. Gorąco Was do tego zachęcam.